ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਹੋਣਾ ਬਹੁਤ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੁੱਖ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਉਡਾਣਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਸੈਕੰਡਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਖੇਤਰੀ ਜਾਂ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਉਡਾਣਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਨਿਊਯਾਰਕ ਵਿੱਚ, JFK ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹੱਬ ਹੈ, ਅਤੇ ਲਾ ਗਾਰਡੀਆ ਘਰੇਲੂ ਉਡਾਣਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਡੀ.ਸੀ. ਵਿੱਚ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਉਡਾਣਾਂ ਲਈ ਵਰਜੀਨੀਆ ਵਿੱਚ ਡੁਲਸ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਘਰੇਲੂ ਯਾਤਰਾ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰੀਗਨ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਹੈ। ਲੰਡਨ 'ਚ ਵੀ ਹੀਥਰੋ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਹੈ, ਪਰ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਲੰਡਨ 'ਚ ਕਈ ਛੋਟੇ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਯੂਰਪੀਅਨ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਲਈ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਹੈ। ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ, ਬੰਗਲੌਰ ਨੇ ਲਗਭਗ 2033 ਤੱਕ ਇੱਕ ਦੂਜਾ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਨਵੇਂ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੋਂ 100 ਮਿਲੀਅਨ ਯਾਤਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਬੰਗਲੌਰ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦਾ ਟਰਮੀਨਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲਗਭਗ 70 ਮਿਲੀਅਨ ਯਾਤਰੀਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪਹੁੰਚ ਨਿਊਯਾਰਕ ਵਰਗੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਉਲਟ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਵਾਧੂ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਛੋਟੇ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹਨ। ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ, ਬੈਂਗਲੁਰੂ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਐਚਏਐਲ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਫੋਕਸ ਇੱਕ ਨਵੀਂ, ਵੱਡੀ ਸਹੂਲਤ ਬਣਾਉਣ 'ਤੇ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਦਿੱਲੀ ਨੇ ਤਿੰਨ ਟਰਮੀਨਲ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਵਧੇਰੇ ਆਵਾਜਾਈ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਹਿੰਡਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਹੈ।

ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ UDAAN ਸਕੀਮ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਲਗਭਗ 100 ਨਵੇਂ ਛੋਟੇ ਹਵਾਈ ਅੱਡਿਆਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰਕੇ ਛੋਟੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਪਰਕ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਵਾਈ ਅੱਡਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੇਵਾ ਦੇਣ ਲਈ ਅਕਸਰ ਏਅਰਲਾਈਨਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕੁਝ ਟਰਮੀਨਲ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ, ਭਾਰਤ ਦੀ ਰਣਨੀਤੀ ਵਿਹਾਰਕ ਅਤੇ ਖੇਤਰੀ ਲੋੜਾਂ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਵੱਡੇ, ਰਿਕਾਰਡ ਤੋੜ ਹਵਾਈ ਅੱਡਿਆਂ ਦੇ ਨਿਰਮਾਣ ਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਜਾਪਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪਹੁੰਚ ਅਕਸਰ ਅਭਿਲਾਸ਼ੀ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਾਂ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਿਹਾਰਕ ਜਾਂ ਵਿੱਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਮਝਦਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਛੋਟੇ ਖੇਤਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਬਹੁਤ ਸਫਲ ਅਤੇ ਲਾਭਕਾਰੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ, ਫੋਕਸ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀਆਂ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸਹੂਲਤਾਂ ਬਣਾਉਣ 'ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਚਾਹੇ ਉਹ ਲੋੜੀਂਦੇ ਜਾਂ ਉਪਯੋਗੀ ਹੋਣ ਜਾਂ ਨਾ।