ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ 'ਚ ਹਿੰਦੂ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ 'ਤੇ ਹੋ ਰਹੇ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ 11 ਅਗਸਤ ਨੂੰ ਅਮਰੀਕਾ 'ਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਰਿਸ਼ਨ, ਇਸ ਲੇਖ ਦਾ ਲੇਖਕ, ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਦੌਰਾਨ ਵਿਚਕਾਰ (ਹਰੀ ਟੀ-ਸ਼ਰਟ) ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਹੈ / Rishan Nandi

ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਰਿਸ਼ਨ ਨੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਸਮੇਤ ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਹੈ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਹੋਰ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਿਊਸਟਨ ਵਿੱਚ 'ਮੈਟਰੀ' ਦੁਆਰਾ ਆਯੋਜਿਤ ਇਸ ਰੈਲੀ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ ਸ਼ਕਤੀਕਰਨ ਅਤੇ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਦੋਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੇ ਹਿੰਦੂ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਅਤੇ ਤਤਕਾਲਤਾ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਇਹ ਭਾਵਨਾ ਵਧੀ। ਇਹ ਅਨੁਭਵ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਏਕਤਾ, ਨਿਆਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸੀ ਜੋ ਅਕਸਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਲਈ, ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ ਜੋ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੇ ਹਿੰਦੂ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਕਈ ਕਾਰਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਸੀ। ਇੱਕ ਬਹੁ-ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਿਭਿੰਨ ਫੈਬਰਿਕ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਆਧਾਰ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਸ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਨਾਲ ਇਹ ਸਮਝ ਆਈ ਕਿ ਸਾਰੇ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਵਿਹਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ, ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਵਾਂਗ, ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਜ਼ੁਲਮ ਅਤੇ ਹਿੰਸਾ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ, ਹਿੰਸਾ ਅਤੇ ਜਬਰੀ ਉਜਾੜੇ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਜੋ ਮੈਂ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਅਤੇ ਹੋਰ ਨਿਊਜ਼ ਮੀਡੀਆ 'ਤੇ ਦੇਖੀਆਂ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਨਾ ਅਸੰਭਵ ਸੀ।

 

ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੈਂ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਜਾਣਿਆ, ਉੱਨਾ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭਾਈਚਾਰਕ ਮੁੱਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਵਿਸ਼ਵ ਭਰ ਵਿੱਚ ਜਾਰੀ ਧਾਰਮਿਕ ਅਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਦੇ ਵਿਆਪਕ ਮੁੱਦਿਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਹੈ। ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਪ੍ਰੇਰਕ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਚੁੱਪ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ, ਭਾਵੇਂ ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਜਵਾਬ ਸੀ। ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਖੁਦ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਜਨ ਸੰਚਾਰ ਦੁਆਰਾ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਵਿਅਕਤੀ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਅਪਡੇਟ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਐਤਵਾਰ 11 ਅਗਸਤ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਸਰਗਰਮੀ ਨਾਲ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਸੀ।

ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣਾ ਇੱਕ ਅਨੁਭਵ ਸੀ ਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਰਹੇਗਾ। ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪਿਛੋਕੜਾਂ, ਉਮਰਾਂ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਾਂਝੇ ਉਦੇਸ਼ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਦੇਖਣਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾਦਾਇਕ ਸੀ। ਵਿਰੋਧ ਸਿਰਫ ਅਸਹਿਮਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲਚਕੀਲੇਪਣ ਅਤੇ ਦ੍ਰਿੜ ਭਾਵਨਾ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਸੀ ਜੋ ਅਨਿਆਂ ਨੂੰ ਆਦਰਸ਼ ਵਜੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ 'ਇਨਸਾਫ਼, ਇਨਸਾਫ਼, ਸਾਨੂੰ ਇਨਸਾਫ਼ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ' ਦੇ ਨਾਅਰੇ ਲਾਏ। ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਪੀੜਤ ਸਨ। ਹਰ ਕਦਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਹਰ ਨਾਅਰਾ ਇਹ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਲਈ ਇਹ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਸਹਿਣ ਵਾਲੇ ਅਨਿਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਬੋਲਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪਲ ਸੀ।

ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਨਾਲ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਵਿਕਾਸ ਵੀ ਹੋਇਆ। ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੰਸਾਰ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਸਥਾਨ ਬਾਰੇ ਅਸੁਵਿਧਾਜਨਕ ਸੱਚਾਈਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੱਤੀ। ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਤਬਦੀਲੀ ਲਿਆਉਣ ਵਿੱਚ ਸਰਗਰਮੀ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਅਤੇ ਸਹੀ ਲਈ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਬਾਰੇ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਸੋਚਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਆਸਾਨ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਰੋਸ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨੇ ਬਦਲਾਅ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਸਾਨੂੰ ਅਕਸਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਆਦਰਸ਼ਵਾਦੀ ਹੋਣ ਜਾਂ ਹਕੀਕਤ ਤੋਂ ਡਿਸਕਨੈਕਟ ਹੋਣ ਵਜੋਂ ਖਾਰਜ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਡਾ ਆਦਰਸ਼ਵਾਦ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਉਸ ਸੰਦੇਹ ਨਾਲ ਬੱਝੇ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਜੋ ਕਈ ਵਾਰ ਉਮਰ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅਸੀਂ ਇਸ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਤਬਦੀਲੀ ਸੰਭਵ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

(ਰਿਸ਼ਨ ਨੰਦੀ ਯੂਟੀ ਆਸਟਿਨ ਵਿੱਚ ਤੀਜੇ ਸਾਲ ਦਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਹੈ)