ਸਤੀਸ਼ ਝਾਅ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਚੀਨ ਅਤੇ ਕੋਰੀਆ ਤੋਂ ਕਈ ਦਹਾਕੇ ਪਿੱਛੇ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਭਾਰਤ ਨੇ 1947 ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਫ਼ਰ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ। à¨…ੱਜ, ਚੀਨ ਅਤੇ ਕੋਰੀਆ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਅਕਤੀ ਆਮਦਨ $30,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਭਾਰਤ ਅਜੇ ਵੀ $2,500 'ਤੇ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸਦਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਚੀਨ ਅਤੇ ਕੋਰੀਆ ਨੇ ਸਿੱਖਿਆ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੱਤੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਭਾਰਤ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। à¨‰à¨¨à©à¨¹à¨¾à¨‚ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ 1-2 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਅਜਿਹੀ ਸਿੱਖਿਆ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਰੱਕੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਬਾਕੀ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਅਡੋਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।

 

ਸਤੀਸ਼ ਝਾਅ ਖੁਦ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਹਨ ਅਤੇ ਸਕਾਲਰਸ਼ਿਪ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਦਲ ਗਈ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਿੱਖਿਆ ਸੁਧਾਰ ਵੱਲ ਵਧੇ।2007-08 ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਐਮਆਈਟੀ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 'ਇੱਕ ਲੈਪਟਾਪ ਪ੍ਰਤੀ ਬੱਚਾ' ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਲਈ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਤਕਨਾਲੋਜੀ-ਅਧਾਰਤ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ।

 

ਉਹਨਾਂ ਨੇ 'ਆਸ਼ਰਿਆ' ਅਤੇ 'ਐਜੂਫਰੰਟ' ਵਰਗੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਘੱਟ ਆਮਦਨ ਵਾਲੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਡਿਜੀਟਲ ਅਤੇ STEM ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਅੱਜ ਉਹਨਾਂ ਦੇ 34 ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 18,000 ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਅਮਰੀਕੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਵਧੀਆ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਹੈ।

 

ਝਾਅ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇਕਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ 'ਤੇ ਘੱਟ ਨਿਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਖਾਸ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਵੇਸ਼ ₹ 1 ਲੱਖ ਤੋਂ ਘੱਟ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਬੇਕਾਰ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।

 

ਭਾਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਬਦਲ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੰਸਥਾ ਹੁਣ ਆਪਣੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਹੈ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਮਾਜ ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਆਵੇ ਅਤੇ ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਲੈ ਜਾਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਬੱਚਾ ਹੋਵੇ ਜੋ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰ ਸਕੇ।

 

ਉਹ ਭਾਰਤ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਰਕਾਰੀ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਕਾਗਜ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹਨ। ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਨਖਾਹਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਉਹ ਖੁਦ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹੀ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਿਖਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਚਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।

 

ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸਲ ਬਦਲਾਅ ਉਦੋਂ ਆਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ STEM ਸਿਖਾਉਣਾ ਅਤੇ ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਸੋਚਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂਗੇ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਕੁਝ ਯਤਨ ਕੀਤੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਸਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਜੇ ਜ਼ਮੀਨੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰਾਜ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਉਲਝ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਅਸਲ ਧਿਆਨ, ਭਾਵ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਯੋਗਤਾ, ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।