બાંગ્લાદેશમાં થઇ રહેલા દમનના વિરોધમાં યુવાઓ. / Rishan Nandi

મારું નામ રિશન નંદી છે અને હું બાંગ્લાદેશી-અમેરિકન છું. મારો જન્મ યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સમાં થયો હોવા છતાં, મારા માતાપિતા તેમજ મારો પરિવાર બાંગ્લાદેશના છે, જે મને અન્ય ભારતીય સંગઠનો સાથે હ્યુસ્ટનમાં માટિરી દ્વારા આયોજિત આ રેલીમાં ભાગ લેવા માટે સૌથી મજબૂત પ્રેરણા આપે છે. યુવા પેઢીના સભ્ય તરીકે, સક્રિયતાના ક્ષેત્રમાં પગ મૂકવો સશક્તિકરણ અને ભયાવહ બંને હોઈ શકે છે. જ્યારે મેં બાંગ્લાદેશ હિન્દુ જાગૃતિ આંદોલનમાં ભાગ લીધો હતો, ત્યારે આ લાગણીઓ જવાબદારી અને તાકીદની ઊંડી ભાવનાથી વધુ તીવ્ર બની હતી. આ અનુભવ સાંસ્કૃતિક એકતા, ન્યાયની પ્રાપ્તિ અને ઘણીવાર ચૂપ થઈ ગયેલા લોકો માટે ઊભા રહેવાની ઇચ્છાનું મિશ્રણ હતું. મારા માટે, તે માત્ર વિરોધ પ્રદર્શનમાં હાજર રહેવા વિશે નહોતું, પરંતુ બાંગ્લાદેશમાં લઘુમતીઓની દુર્દશા તરફ ધ્યાન દોરવાનો પ્રયાસ કરતી એક મોટી કથાનો ભાગ બનવા વિશે હતું.

બાંગ્લાદેશના હિંદુ જાગૃતિ આંદોલનમાં મારી સંડોવણી અનેક પરિબળોથી પ્રેરિત હતી. બહુસાંસ્કૃતિક વાતાવરણમાં ઉછરેલા, હું હંમેશાં વૈવિધ્યસભર ફેબ્રિકથી વાકેફ રહ્યો છું જે આપણી દુનિયાને બનાવે છે. જો કે, આ જાગૃતિ સાથે સમજ આવી કે તમામ સમુદાયો સાથે સમાન વ્યવહાર કરવામાં આવતો નથી, અને બાંગ્લાદેશમાં હિંદુ લઘુમતી જેવા ઘણા લોકો પ્રણાલીગત સતામણી અને હિંસાનો સામનો કરે છે. દમન, હિંસા અને બળજબરીથી વિસ્થાપનની વાર્તાઓ જે મેં સોશિયલ મીડિયા અને સમાચાર માધ્યમો દ્વારા જોઈ છે તેને અવગણવી અશક્ય હતી. આ પરિસ્થિતિ વિશે મને જેટલું વધુ જાણવા મળ્યું, એટલું જ મને સમજાયું કે આ માત્ર એક દેશમાં એક સમુદાયનો મુદ્દો નથી, પરંતુ ધાર્મિક અસહિષ્ણુતા અને માનવ અધિકારોના હનનના વ્યાપક મુદ્દાઓનું પ્રતિબિંબ છે, જે વિશ્વભરમાં ચાલુ છે. આ અનુભૂતિ મારા માટે એક શક્તિશાળી પ્રેરક હતી. હું જાણતો હતો કે મૌન એ કોઈ વિકલ્પ નથી, અને વિરોધના રૂપમાં પણ કાર્યવાહી એ જરૂરી પ્રતિક્રિયા હતી. આ વિરોધ મોટે ભાગે સંદેશાવ્યવહાર અને સમુદાયો દ્વારા આ વાતને ફેલાવવા અને સમર્થન એકત્ર કરવા માટે એકઠા થઈને યોજવામાં આવ્યો હતો. મારા પિતા સૌથી મહત્વપૂર્ણ વ્યક્તિ હતા જેમણે મને આ વિરોધમાં ભાગ લેવામાં મદદ કરી હતી. તેઓ મને બાંગ્લાદેશની વર્તમાન પરિસ્થિતિ અંગે દરરોજ અપડેટ આપતા અને રવિવાર 11 ઓગસ્ટના રોજ અમે કરેલા વિરોધ પ્રદર્શનનું આયોજન કરવામાં મદદ કરતા.

વિરોધ પ્રદર્શનમાં ભાગ લેવો એ એક અનુભવ હતો જે મારી સાથે લાંબા સમય સુધી રહેશે. વિવિધ પશ્ચાદભૂ, ઉંમર અને જીવનના ક્ષેત્રોના લોકોને એક સામાન્ય હેતુ માટે એક સાથે આવતા જોવું અવિશ્વસનીય રીતે પ્રેરણાદાયક હતું. આ વિરોધ માત્ર અસંમતિનું પ્રદર્શન નહોતું; તે અન્યાયને ધોરણ તરીકે સ્વીકારવાનો ઇનકાર કરનારાઓની સ્થિતિસ્થાપકતા અને અડગ ભાવનાની ઉજવણી હતી. જ્યારે અમે બધા "ન્યાય, ન્યાય, અમને ન્યાય જોઈએ છે!" ના નારા લગાવી રહ્યા હતા અને અમારી નિશાનીઓ પકડી રાખી હતી, ત્યારે હું સહન કરનારાઓ સાથે જોડાણની ઊંડી લાગણી અનુભવું છું. દરેક પગલું એ લોકોને શ્રદ્ધાંજલિ જેવું લાગ્યું જેમને ચૂપ કરી દેવામાં આવ્યા છે, અને દરેક મંત્ર એ યાદ અપાવે છે કે તેમના સંઘર્ષો પર કોઈનું ધ્યાન ગયું નથી. આપણામાંના ઘણા લોકો માટે, તે અમારી શક્તિને ફરીથી પ્રાપ્ત કરવાની અને અન્ય લોકો દરરોજ સહન કરે છે તે અન્યાય સામે બોલવા માટે અમારા અવાજનો ઉપયોગ કરવાની ક્ષણ હતી.

વિરોધમાં ભાગ લેવાથી વ્યક્તિગત વિકાસ પણ થયો. તેણે મને દુનિયા અને તેમાં મારા સ્થાન વિશેના અસુવિધાજનક સત્યોનો સામનો કરવાનો પડકાર ફેંક્યો. તે મને સામાજિક પરિવર્તન લાવવા માટે સક્રિયતાની ભૂમિકા અને જે સાચું છે તેના માટે ઊભા રહેવાના મહત્વ વિશે વિવેચનાત્મક રીતે વિચારવા માટે પ્રેરિત કરે છે, ભલે તે સરળ ન હોય. મને જાણવા મળ્યું કે સક્રિયતાવાદ માત્ર મોટા હાવભાવ વિશે નથી, પરંતુ પોતાને અને અન્યને શિક્ષિત કરવા, માહિતગાર રહેવા અને વિરોધ સમાપ્ત થયા પછી લાંબા સમય સુધી હિમાયત ચાલુ રાખવા માટેના નાના, સતત પ્રયાસો વિશે પણ છે. આ વિરોધ પ્રદર્શન યુવા પેઢીની પરિવર્તન લાવવાની શક્તિમાં મારા વિશ્વાસની પુષ્ટિ પણ કરે છે. આપણને ઘણીવાર ખૂબ આદર્શવાદી અથવા વાસ્તવિકતાથી વિચ્છેદિત હોવા તરીકે બરતરફ કરવામાં આવે છે, પરંતુ હું માનું છું કે તે ચોક્કસપણે આપણો આદર્શવાદ છે જે આપણને વધુ સારા વિશ્વની માંગ કરવા માટે પ્રેરિત કરે છે. આપણે ભાવનાશૂન્યતાથી બંધાયેલા નથી જે ક્યારેક ઉંમર સાથે આવે છે; તેના બદલે, આપણે એવી માન્યતાથી પ્રેરિત છીએ કે પરિવર્તન શક્ય છે, અને તે આપણી સાથે શરૂ થાય છે.